Devedesetih godina kod nas (Srbija) se koristio surogat kodnog rasporeda po imenu YUSCI. Karakteristika ovog kodnog rasporeda je što su na umesto `; ~; @; ^; }; {; ]; [; |; \; ubacivani slovni znaci sa diakriticima Ž; ž; Č; č; Š; š; Ć; ć; Đ; đ. Ovaj metod je sa sobom često donosio probleme, najviše zbog toga što nije bio standard već priručno rešenje i kao takav je izbačen iz upotrebe. Unikod u tom smislu predstavlja savršeno rešenje, on svakom karakteru dodeljuje jedinstveni broj (kod - slovni lik) bez obzira na platformu (operativni sistem), program, jezik... Da pojasnim, u osnovi, računari barataju samo sa brojevima. Slova i druge karaktere snimaju dodeljivanjem određeneih brojeva. Pre nego što je kreiran Unicode, postojalo je na stotine kodnih sistema koji su vršili dodeljivanje brojeva različitim karakterima, međutim ni jedan od ovih kodnih sistema nije mogao u sebi objediniti sve karaktere. Na primer, samo za prikazivanje jezika zemalja članica EU potrebno je primeniti nekoliko različitih kodnih sistema. Naime, neki jezici, za razliku od engleskog, ne mogu pomoću jednog takvog kodnog sistema prikazati sva slova, znake interpunkcije i često korišćene tehničke simbole.
Detaljnije na: Unicode.org, Wiki HR, Wiki SR, UTF-8.